Theodor Severin Kittelsen: Soria Moria (1911) Det er en fantasmagoria over Vesten omfavnelse av islam og det nye samfunnet. Forvandles vi til troll når vi tror på en utopi som minner mer og mer om en dystopi?

Mange skadelege prosessar får utvikle seg og seinare gå sin gang fordi nokon gjer det muleg. På det personlege plan er dette mest kjent innan psykiatrien, særleg når det gjeld alkoholisme og narkomani. Der kan velmeint omsorg frå næraste familie i så stor grad beskytte den rusavhengige frå negative konsekvensar av handlingane sine at han ikkje innser situasjonen han er komen i og heller ikkje blir motivert til å gjere noko med den. På engelsk kallast slike bjørnetenester «enabling«. Ettergjevande omsorg og kjærleik ligg også snublande nær i barneoppdraginga. Dessverre blir konsekvensen eit misnøgd og kravstort barn, slik Hans Aanrud gav eit litterært eksempel på i «En odelsbonde«. Historia er truleg mest kjent frå Tancred Ibsens film «Storfolk og småfolk«, der 12 år gamle Harald Heide Steen jr. hadde birolla som den bortskjemde «gårdsgutten på Evenstad».

Ei slik forklaring finst også som fellesnemnar for fleire av sakene som jamt er i nyheitsbildet, både mottak av einslege, mindreårige asylsøkjarar, flyktningstraumen gjennom Sahara og over Middelhavet, utvikling av terrornettverk i Europa, islamisering av samfunnet og den dagsaktuelle tiggardebatten. Sjølv om det meste av dette har starta pga overbefolkning, dysfunksjonell kultur, krig og relativ fattigdom i fjerne land, har mange ytt bidrag for å få problema innom vår dørstokk, trass i at dette berre gjer vondt verre for alle partar.

Dei velmeinande, som ikkje evnar å sjå konsekvensane av eigne handlingar, finst både som naive privatpersonar og blant representantar for ‘antirasistiske’ og ‘humanitære’ organisasjonar, media, akademia og styresmaktene våre. Ja, dei er stort sett i fleirtal alle desse stadene.

Det er vanskeleg å grunngje kvifor vi skal oppmuntre folk i Afghanistan til å sende barna sine ut på ei risikabel reise til ein høg kostnad både økonomisk, psykologisk og sosialt. Viss dei ‘gode’ hjelparane verkeleg vil yte ein innsats, kunne dei argumentert for at vi bruker nokre av milliardane der dei unge kjem i frå, til gagn for langt fleire og fattigare. Sjølv rådgjevar for Arbeidarpartiets stortingsgruppe, Jo Heinum, har forstått dette.

Same argumentet er like gyldig for det meste av migrasjonen over Middelhavet. Både kryssing av Sahara og Middelhavet er relativt farleg, og dødsrisikoen har gått opp etter at alle ‘redningsbåtane’ vart sett inn i trafikk: Frå 0,4 % i 2015, til om lag 1,5% i fjor og 2,2% til no i år. Overfylte, små gummibåtar kunne greie ein kort tur frå Tyrkia til ei gresk øy, men same type fartøy har med Libya som utgangspunkt ikkje sjanse til å kome fram til Italia, ja, ikkje eingong til Lampedusa eller Malta. Trass i armadaen av skip til å assistere menneskesmuglarane, kollapsar ofte gummibåtane før hjelpa når fram. Det er også eit stort paradoks at europeiske land fullfører arbeidet for dei kriminelle, jamvel heilt gratis.

Aukande mistillit, kontroll og overvaking har i stor grad med innvandring frå muslimske land å gjere, iallfall den delen som skal førebyggje terror. Dei færraste muslimar har tanke for terror, men mange fleire har sans for islamismens program. I kronikken «Sivilisasjonen er truet av islamismen» i Aftenposten 20.7.16, skildra Terje Tvedt dei slik:

«Det dreier seg altså om mennesker som uavhengig av sosial bakgrunn er blitt inspirert av en ideologi som prinsipielt avviser alt av fremskritt i humanitet, likestilling, religionsfrihet og individuell livsutfoldelse fordi det oppfattes som vestlig og anti-islamsk.»

Likevel arbeider tallause organisasjonar og dei fleste politiske partia for at vi skal ta i mot endå fleire immigrantar frå land der ein relativt høg prosent har slike oppfatningar. Somme ser også ut til å meine at dette skal vi halde fram med uansett kostnad, slik eg nettopp las i eit FB-innlegg etter terrorangrepet i Stockholm:

«Prisen vi må betale for å gi hjelp er at ekstreme grupper som IS og andre sprer sitt hat gjennom terror. Dette vil også øke og komme til vårt eget nabolag. Her må vi stå sammen, skulder til skulder, og ikke gi etter. Denne prisen må vi være villige til å betale, kanskje om flere av oss i fremtiden også vil måtte rive seg i håret i sorg over tapet av nær familie og venner.»

Same person, avbilda i lag med barna sine, avslutta slik: 

«Som kristen og medmenneske er jeg personlig villig til å betale prisen.» 

Eg undrast på om han har spurt barna sine om dei vil ofrast på multikulturens altar? Barneofring kravde ikkje eingong GTs Jahve av Abraham og har ikkje blitt praktisert på Møre sidan heidningen Håkon jarl visstnok blota yngstesonen Erling før slaget mot jomsvikingane seint på 900-talet.

Nyleg fekk vi fleire eksempel på at domstolar og embetsverk gjev grønt lys for å flagge islamismens banner, hijaben, over alt. Den 21. april gav jamvel Stortinget årets Peer Gynt-pris til TV-serien «Skam», der ‘Sana’ (Iman Meskini), jenta med hijab, no skal spele hovudrolla og stå som representant for det anstendige, i motsetning til utagerande norske ungdommar. Sjølv Dagsrevyen «måtte» då ha eit innslag for å gje det norske folk innføring i islamske bønneskikkar. Når kristne ungdommar har hevda tilsvarande syn på seksualmoral, har dei derimot blitt gjort narr av og hengt ut som snerpete.

NRK-Bergen skal ha stor ros for eit langvarig og grundig arbeid med å røyke ut og kartlegge den kriminelle, klanstyrte verksemda til romfolk i Bergen, der tigging og sal av magasinet «Folk er folk» tener som skalkeskjul for prostitusjon, narkotikaomsetning og tjuveri. Her står Anne Britt Djuve og FAFO att med skamma, saman med dei fleste aviser og ‘hjelpeorganisasjonar’, som enten er uhyre lettlurte eller ser gjennom fingrane med at foreldre jamvel tvingar sine eigne døtrer til å prostituere seg. Alle desse organisasjonane er blant dei ‘gode’ hjelparane som i humanismens eller Guds namn gjer det muleg å halde fram med slike overgrep, med sjølvsagt er det for tungt for dei å vedgå dette, både overfor seg sjølv og andre.

Kulturradikal kristendomskritikk para med sjølvforakt går godt i lag med respekt for islam, ja, det første har bana veg for det siste. I tillegg finst det eit aspekt av frykt, slik det også var for huseigaren i skodespelet «Herr Biedermann und die Brandstifter» av Max Frisch. Innhaldet i stykket er referert her. Slik sett liknar alt dette «appeasement»-politikken som den britiske statsministeren Neville Chamberlain lenge praktiserte overfor Hitler og nazismen. Rune Gerhardsen var mildare i språkbruken, men vart likevel utskjelt då han kom med boka «Snillisme på norsk» i 1991. NRK-artikkelen om snillismeskuldingane har tittelen «Anti-snillismen som endret Norge», men den forandringa har vi sett lite til. Terje Tvedt lanserte sitt omgrep «Godhetstyranniet» alt i 2003, men hurlumhei vart det først då statsråd Listhaug tok det i bruk.

Islamiseringa grip om seg både i Noreg og Europa, slik Hallgrim Berg så glimrande har dokumentert i boka «Demokrati eller islamisme» (2013), her omtalt av Ole Jørgen Anfindsen og her av kunnskapsminister Torbjørn Røe Isaksen. Og det skjer med 5% muslimar i landet, ein prosentdel som vil mangedoble seg før hundreåret er omme, viss noverande innvandringspolitikk får halde fram.

Aldous Huxley tidfeste sin framtidsdystopi «Brave New World» (Vidunderlige nye verden) til år 632 etter «Vår Ford», dvs år 2495 (Henry Ford f. 1863). Årstalet gjev assosiasjonar til 622, starten på den islamske tidsrekninga, men 632 er faktisk året då første kalifatet vart etablert. George Orwells roman «1984» kom ut i 1949, så han såg for seg det gjennomkontrollerte samfunnet alt 45 år seinare. Det er ofte skjønnlitterære forfattarar som har mest teft for kva som rører seg i tid og trendar.  Michel Houellebecq spår i boka «Underkastelse» siger til det Muslimske brorskap i det franske presidentvalet så tidleg som i 2022, medan Boualem Sansal frå Algerie legg «verdens ende» til 2084, dvs om 67 år. Denne siste boka er omtalt på norsk m.a. her og her.

Eg har ikkje sans for defaitismen, men heller for å gjere det som situasjonen krev til ei kvar tid. Noko islamsk diktatur treng vi minst av alt. Eg har sjølv venner som har rømt frå eit slikt. Men skal vi unngå eit splitta samfunn, kan vi ikkje invitere og ønske velkommen dei som vil gjenskape Midtausten her til lands. Dei ‘gode’ som ikkje vil diskriminere, er ikkje anna enn naivistar som i realiteten legg til rettes for konflikt og undertrykking. Det tilsynelatande gode er ofte det bestes fiende.