«Vår tids helter» var tittelen på ei bok eg eingong las. Forfattaren var britisk, men to av dei fem heltane var nordiske, Danmarks Andy Lassen og vår eigen Shetlands-Larsen, begge modige menn som kjempa for sine respektive fedreland under krigen. I dag får ein opp eit heilt anna persongalleri viss ein søkjer på nettet etter «vår tids helter». No er det aldri snakk om dei som vil berge sitt eige folk og land, men heller dei som vil redde resten av verda, slik det går fram av ein skulestil, publisert også av Changemaker:

Det er de som hjelper dem som virkelig trenger hjelp og gjør en innsats for å bedre verden, som gjør seg fortjent til dette navnet. De menneskene som melder seg inn i humanitære organisasjoner som for eksempel Leger Uten Grenser, for å hjelpe de jordskjelvrammede i byen Bam. De som er med i Norsk Folkehjelp for å rydde miner i Eritrea. De som arbeider med Ebola-epidemier og risikerer å bli smittet og dø sammen med sine pasienter.

Eg har følgt litt med på utdeling av prisar lokalt og nasjonalt. Enten det er «folket» eller eliten som får bestemme, er det sjeldan at dei som blir heidra har gjort noko godt for eige land eller lokalsamfunn. Det er mest alltid humanitær innsats for utlendingar og innvandrarar som blir sett pris på.

Og sjølv når helten faktisk har vore leiar for ei nasjonal, militant opprørsgruppe, blir han omtalt som ein universell fredsengel, slik stortingspresident Thommessen gjorde på Nobel-banketten for OPCW i 2013:

Hver epoke har behov for sine helter. Heltene er våre forbilder, og speiler våre samfunns mentalitet, våre idealer, våre mål. Akkurat som Nelson Mandela, som på sin helt egen måte, samlet oss til ett folk, et verdensfolk.

Eit verdensfolk er altså idealet og målet for leiaren i Noregs nasjonalforsamling, skal vi ta han på ordet.

Kvifor er det slik at forsvar av folk og fedreland, som overalt og til alle tider har blitt sett på som aktverdig og viktig, no siste førti åra har blitt gjort til noko vederstyggeleg? Ein treng ikkje gå lenger enn til tredje episode av NRK-serien «Flukt» for å sjå at kritikk av innvandring og multikultur blir kalla hat, medan grense- og hovudlaus innvandringsaksept er uttrykk for det gode og medmenneskelege. Kvifor ropar ein på slikt vis hurra for alle som inviterer kreti og pleti til Noreg og vil dele landet med heile jorda, der ein før alltid forsvarte heim og folk mot framande og inntrengjarar?

Ei av årsakene er openbert at denne sjølvdestruktive tenkjemåten forførande nok blir presentert som etisk høgverdig, ja, som uttrykk for den høgste moral. Det blir sagt at menneskerettar og humanitet pliktar oss til slik politikk. Men dei som seier dette overser det faktum at det er følgjene, og ikkje intensjonen (meininga), som avgjer om ei handling er god. Den kulturrelativistiske haldninga, uttrykt i utsegna «det er det same kven som bur her», vil nemleg øydeleggje den vestlege sivilisasjonen, som har formulert og vore relativt åleine om å praktisere individuelle menneskerettar. Skal ein forstå dei slik dette sitatet inneber, vil nemleg nasjonalstatane bukke under. Då står det ingen makt att som kan handheve menneskerettar og andre gode lover.

Bak alle ideologiar, også destruktive som kommunismen, nazismen, islamismen og multikulturalismen, står det støtt personar med sterk tru på utopiar. For som regel er vegen til helvete brulagd med gode forsett. Det er berre menneske som er hellig overbeviste om si sak og sin misjon, som glatt avviser all tvil og alle motførestellingar. No kan menneskeskapte tankebaner heldigvis korrigerast og rettast opp, men i mellomtida kan dei ha gjort enorm skade.

Skal ein ta kampen opp mot den slags tankesett, må ein først forstå bakgrunnen for dei. Korleis kom dei til, og kvifor har leiande politikarar og alle større medium no i halvannan generasjon ikkje berre tillate, men også støtta ei framandkulturell innvandring som for alltid vil forandre Vest-Europa. I historisk samanheng er dette heilt eineståande. Kvifor skjer det her og berre her? For å tillate og ofte juble for framandkulturell overtaking av sitt eige land, er unekteleg sært og høgst dysfunksjonelt.

Ei forståing av nasjonalisme som årsak til Den andre verdskrigen er noko av svaret. Men denne tolkinga er feil og snur saka på hovudet, for nasjonalisme inneber ikkje å erobre andre land, men handlar om å byggje, forsvare og tru vel om sitt eige. Tyske nasjonalsosialistar hadde ikkje forsvar som mål, men dels revansje, dels å skaffe seg koloniar i Aust-Europa til erstatning for dei som Tyskland tapte i Første verdskrig. Slikt vert elles kalla imperialisme. Det var likevel ikkje samtida som feilaktig knytte det til nasjonalisme, men ideologisk basert omskriving av historia på 1950-talet. Det var tvert om engelsk, norsk og ikkje minst russisk nasjonalisme som gav inspirasjon og siger i kampen mot nazismen. Sjølv i det kommunistiske Sovjetsamveldet snakka dei om «Den store fedrelandskrigen», og same namnet blir brukt i dagens Russland.

No er det andre folkeslag som aukar, emigrerer og gradvis legg under seg andre folks land. Til oss kjem det folk m.a. frå Pakistan, Somalia, Afghanistan og hundretals andre land. I Tyskland dominerer tyrkarane og i Frankrike folk frå Nord-Afrika. Det er nordmenn og andre europeiske folk som no minkar i tal og fortener vern og eit raudt varselflagg. Då er det meir enn merkeleg at vesteuropearane brukar milliardar på innvandring i staden for å satse på eigne etterkomarar. Ein slik politikk ville folk frå tidlegare generasjonar ikkje forstått i det heile. Då var kristendommen eit bolverk mot muslimsk ekspansjon. Det var katolikkar på den Pyreneiske halvøya og i Sentral-Europa, og ortodokse i Konstantinopel og på Balkan, som stod for forsvaret. I dag har kristendommen blitt ein skugge av seg sjølv, kritisert av kulturradikale til å teie og tole, og delvis overteken av folk som trur på utopiar eller driv med dialog og religiøst samrøre.

Vestleg kultur byggjer, sant nok, på kristendom, men vestlege intellektuelle har lenge sverma for andre religionar og ideologiar. Kaj Skagen, kommentator i Dag og Tid, spurde for eit år sidan:

Korleis skal ein kultur som ikkje trur på seg sjølv kunna overtyda andre om at han er verd å tru på?

Han viste til at frå 1970-åra har hovudstraumen av dei intellektuelle avvist vår eigen vestlege kultur og idealisert kulturen i den tredje verda. Eksempel på dette er Jan Myrdal, som meinte europeisk kultur stod for undertrykking, tortur og krig, og Jean-Paul Sartre, som likestilte gresk antikk, kristendom og den franske revolusjonen med nazismen og hevda at europeiske verdiar var tilsøla av blod frå kolonitida. Skagen nemnde også Jens Bjørneboes «Stillheten», der menneskeleg vondskap indirekte vert framstilt som ein særleg europeisk eigenskap. Endå lenger gjekk Bjørneboe i «Kruttårnet», der han skreiv dette om kristendommen:

Ingen religion, ingen impuls i hele verdenshistorien har i så høy grad muliggjort Satans herredømme over jorden som de små, fire evangelier har gjort. ‘Kristi lære’ har minimum 300 millioner døde som frukt. Aldri har verden sett en slik inkarnasjon av det onde som den kristne Kirke.

Både «Kruttårnet» og «Stillheten» høyrer til i trilogien «Bestialitetens historie», som blir rekna som hovudverket hans og «plasserte han i tetsjiktet i europeisk litteratur», i følgje Den norske bokklubben.

Skagen skriv at frå europeiske intellektuelle rann dette anti-europeiske sjølvbildet inn i den allmenne kulturen, og kan i dag lesast ut av kvar ei dagsavis og annakvar skulebok. Denne sjølvforståinga ligg også til grunn for asyl- og immigrasjonspolitikken og i trongen til å forklare den mest valdelege terror med europeiske overgrep frå førre hundreåret. Dei tidlegare felleskulturane, kristendom og nasjonalkjensle, som samla nasjonen og gav menneska motiv for liv og arbeid, er no lagra på museum og bibliotek, meiner han. Vi har berre menneskerettane att, men ingen djupare kultur til å grunngje dei for oss sjølve eller andre. Han avsluttar med denne salva:

No skal vi altså integrera brennande truskulturar i ein innhaldslaus toleransekultur, som ikkje trur på andre verdiar enn sin eigen sjølvkritikk, toleransen av det framande og eit behageleg liv.

Denne vedvarande krinsinga om eigne misgjerningar, som franske Pascal Bruckner beskriv i boka «Botferdighetens tyranni», er bakgrunnen for antinasjonalismen i Europa og sverminga for alt ikkje-europeisk. Det har sin pris: «Selvfølgelig dresserer man ikke ustraffet hele generasjoner til selvpisking», seier Bruckner, og held fram: «Det er blitt europeernes egenpåførte vei til selvmordet.»